Na een enkele weken zonder noemenswaardige gebeurtenissen te hebben doorgebracht was het de afgelopen weekends tijd om São Paulo te ontdekken. In weekend één was ik daar om de verjaardag van mijn huisgenoot, Gui, te vieren. En het tweede weekend was ik uitgenodigd om Kerstmis met hem en zijn familie door te brengen.
Gui woont in een zuidelijke buitenwijk van São Paulo, maar nog wel net in de stad. Dit is met middelmatig druk van het verkeer toch nog 30 à 40 minuten rijden naar het centrum. Hetzelfde is mogelijk naar het Noorden. De stad is dus enorm groot. En om te ontsnappen aan de drukte van de stad hebben zijn ouders een buitenverblijf in een stadje dat tot de aglomeratie van São Paulo wordt gerekend: Embu das Artes.
Dit gezellige stadje heeft een kleine kunstenaarskolonie, een gezellige plein vol leuke cafés en restaurants en speelt ook een kleine rol in de geschiedenis.
(Zeer korte versie van het verhaal!) Na de Tweede Wereldoorlog vluchtte de beruchte nazi doktor Jozef Mengele naar Zuid-Amerika. Na omzwervingen in Paraguay en Argentinië belandde hij in Brazilië in een buitenwijk van São Paulo. Hier leefde hij tot zijn dood in 1979. Nadien werd hij op het kerkhof van Embu begraven onder een valse naam. De joodse nazi jager Simon Wiesental, die Mengele nog steeds achterna zat kwam dit op het spoor. Een hele heisa volgde, het lijk werd opgegraven en gecontroleerd en het is zeer waarschijnlijk dat het lijk ook dat van Mengele is.
Ik vond het een interessant verhaal, voor meer info is er een Time artikel uit 1985 dat hierover verslag uitbrengt.
Maar goed, we waren in Embu om een bbq te doen voor de verjaardag van Gui. Het was een klein maar zeer leuk feestje, en na anderhalve dag rustig te drinken en vlees te eten was het alweer tijd om de ze uur durende trip naar Franca te doen.
Gelukkig was ik het weekend daarna terug, een lang weekend nog wel! Meer daarover in het volgende verslag!
Hier een korte verzameling van enkele filmpjes die ik de afgelopen tijd heb gemaakt.
Zonsopgang tijdens een van mijn eerste dagen in Franca:
Een trip naar een klein stadje in de buurt waar een nieuw product van een klant werd voorgesteld. Om het allemaal wat leuker te maken werd ik voorgesteld als Dennis Moons, zwaar water ingenieur van de BWC (Belgische Water Bedrijf). :)
Vrijdagmiddag op kantoor, iemand had de achtergrond van de computer van een collega vervangen door een prent zodat hij op niks kon klikken.
Hoe jammer en overwacht het ook mag klinken, de afgelopen dagen heeft het hier vooral geregend. Geen reisjes, geen watervallen of middagdutjes in de naar buiten gesleepte sofa.
Voetbal is heilig hier. De nationale sport, wanneer ik zeg dat dit ook in België het geval is, reageren ze verwonderd. België doet toch niet mee met de wereldbeker?
Dus iedereen heeft zijn eigen team (in geen specifieke volgorde): Palmeiras, São Paulo, Santos (waar Pélé speelde). Je bent voor of tegen. Om beter in te burgeren heb ik daarom een paar weken geleden ook een team gekozen: Corinthians. Dit is een team uit São Paulo waar Ronaldo nu bij speelt, een van de enige spelers die ik hier ken. Dit is ook het team met de meeste aanhangers in de favela's en gevangenissen, wat helemaal bij mij past natuurlijk!
Zoals de seizoenen hier ook anders lopen is dit ook het geval voor het voetbalseizoen (of schooljaar). Dit loopt begin december af, waarna er de zomerstop is. Enkele weken geleden leek het seizoen al te zijn beslecht in het voordeel van Palmeiras, een team uit São Paulo dat zowel bij mij thuis als op het werk een serieuze aanhang geniet. Maar dan verloor dit team de ene na de andere match. Een groot drama voor Cabelo, een van mijn huisgenoten. Al meermaals werd ik opgeschrikt tijdens een zondagnamiddagdutje door scheldwoorden die luid door het huis rondvliegen. Dan leek twee weken geleden São Paulo kampioen te worden. Tot afgelopen weekend, waar elk team dat moest winnen verloor en elk team dat moest verliezen won. Zo komt het dat het komende weekend, op de laatste speeldag van het seizoen, nog vier teams in aanmerking komen om te winnen. Zo moet het zijn denk ik dan, spannend tot het einde!
Maar deze mening is niet gedeeld door iedereen. Nu de titel in zicht is doen teams al het mogelijke om deze naar hun toe te trekken.Geruchten over smeergeld, het zogenaamde mala branca, opstellen van B-teams, etc. gaan vlot over de tong.
Zo moest afgelopen weekend mijn team, Corinthians, spelen tegen Flamengo, een team uit Rio de Janeiro. De Flamengos moésten winnen om hun kans op een landstitel te behouden. En na vanmiddag de hoogtepunten van de match nog eens te hebben bekeken leek dit zeker op opgezet spel. Aanvallers die voor open doel nipt naast schieten, keepers die niet echt de bal willen pakken,... Het draaide uit op 2-0 voor Flamengo.
Wat aanleiding geeft tot allerlei scheldwoorden die ik vandaag naar mijn hoofd krijg geslingerd :)
Geweld is hier redelijk normaal, er komen regelmatig agenten in gevchtsuitrusting op het veld om de scheidsrechters te beschermen tegen de spelers en vooral de coach! Onderstaand filmpje is nog een leuk extraatje van de match van gisteren.
Toen ik vertrok uit België, was ik in de waan dat Franca de shoe-capital-of-the-world was.
Hier aangekomen was dit al veel minder het geval. Maar voor mensen van buiten Franca is de stad nog altijd wel bekend voor zijn schoenen.
De grootste impact dat deze schoenindustrie op mijn leven hier heeft is dat ik elke morgen om 6u30 wordt gewekt door een sirene. Dit lijkt een beetje op een bomalarm maar na dit geluid de eerste dagen over de hele stad te hebben gehoord was ik toch meer op mijn gemak. Veel schoenfabrieken zijn dus in het centrum van de stad gevestigd. Er zouden ongeveer vierhonderd fabrieken zijn. Dit gaat van klein tot groot, op weg naar mijn werk passeer ik bijvoorbeeld enkele waar niet meer dan tien mensen werken, maar aan de rand van de stad staan er serieuzere fabrieken. Fabrieken in de stad is nooit een goed idee en komt de kwaliteit van de lucht ook meestal niet ten goede.Daarom probeert de overheid deze fabrieken naar de rand te lokken, om ze daar te centraliseren op een soort van industrieterrein en het leven in de stad wat aangenamer te maken.
Waar er schoenen gemaakt worden moeten er ook verkocht worden! Verspreid over de stad zijn er dus vele fabriekswinekels waar lederewaren tegen scherpe prijzen kunnen worden gekocht. Tot hiertoe had ik nog niet echt mooie dingen gezien. Dat veranderde toen ik naar het schoen shopping center ging. Inderdaad, een winkelcentrum met niks dan schoenen. Niet direct Wijnegem size, eerder een winkel of twintig à dertig. Hier waren er wel wat mooie dingen te vinden tegen een goeie prijs. Een van de weken schaf ik mij enkele stijlvolle, ledere kwaliteitsschoenen aan voor dertig of veertig euro aan.
Nu we het toch over shopping hebben: kopen op krediet.
In veel schoen- en andere winkels is het gebruikelijk om de prijs aan te geven, opgesplitst in delen. In plaats van 250 reals (ongeveer 100 euro), staat er 5x 50 real op het labeltje. Dit geld zowel voor schoenen, kleding en electronica. En wat sterker is, er zijn meestal geen kleine lettertjes of extra bedrag. Als je de bovenstaande schoenen in een keer betaald kosten ze 250 real. Over vijf maanden gespreid kost dit ook 250 real.
Raar maar waar!
Afgelopen vrijdag was er een feestdag ter gelegenheid van Het Zwarte Bewustzijn. Geen idee wat dit inhoudt, wat belangrijker is dat dit zorgde voor een lang weekend, wat een langere reis mogelijk maakte. De bestemming was Boa Esperança, in het Nederlands betekent dit Goede Hoop. Mijn buurjongen, Lucio, woont daar en had enkele foto's van zijn stad die wel de moeite leken.
Dit dorp ligt aan een groot meer op zoon 350km van Franca in de staat Minas Gerais. Dit laatste is niet onbelangrijk aangezien er nogal wat onderscheid wordt gemaakt tussen de verschillende staten. Zo zou in Minas het eten beter zijn en de vrouwen mooier zijn, iets wat ik uit mijn beperkte ervaring kan beamen!
Omdat door dit lang weekend nogal wat mensen naar huis gingen was het mogelijk om mee te rijden met enkele via via kenissen. Uiteindelijk daar om 's nachts gearriveerd en heel goed ontvangen door de familie van Lucio. De mama maakte nog enkele nachtelijk croque monsieurs voor het slapengaan. 's Morgens werd ik wakker van de geur van koffie en bij het verlaten van de kamer zag ik een heerlijk ontbijt klaarstaan! Geen tijgerbrood maar toch ook lekker.
Die dag werd ik overal mee naartoe gesleept: een 89-jarige priester uit Libanon die voor het eerst in 32 jaar nog eens Frans kon praten met een geweldig uitzicht over het dorp (check de foto's), naar de kerk die hij had gebouwd in het arme deel van het dorp, naar een schoenwinkel, grootmoeder, tweedehands meubelzaak, vrienden en vriendinnen. En bijna overal stond er wel eten of drinken klaar. Specialiteit: pão de quejio oftewel kaasbrood. Dit zijn kleine pistolekes die werkelijk op elk moment van den dag worden gegeten.
Bij het vallen van den avond gingen we een fietstocht doen rond het meer, het deed goed om nog eens te fietsen! Halverwege namen we een pauze en besloten dat het goed zou zijn om een duik te nemen in het meer. Dit was werkelijk zalig, het werd al een beetje donker, aan de overkant in het dorp gingen alle lichten, geen geluid te horen buiten de krekels, het water lekker warm...
's Avonds op café heb ik veel mensen ontmoet. In een kleiner dorp zoals dit zijn er ook minder mensen die Engels praten. Maar hierdoor heb ik mijn Portugees goed kunnen oefenen en ook vreemde contacten gelegd!
Omdat er nogal wat andere bezoekers in het stadje waren zijn we devolgende dag naar de Serra gegaan, dit zijn heuvels (zoiets als de Botrange :p). Hier stromen allerlei riviertjes die watervallen hebben. Alhoewel het wat moeilijk is om deze te bereiken, een dik half uur op kleine zandweggetjes die rally taferelken oproepen, wordt deze inspanning beloond! Het was niet echt een grote waterval, maar eerder allemaal kleintjes achter elkaar. Toch was er een plek waar je kon afspringen. Maar na nader onderzoek bleek het water waarin je landt da de 10+ meter duik, maar een drietal meter diep te zijn. Ik heb dus vriendlijk gepast! Maar verder gewoon wa afkoelen en genieten van de massage dat het vallende water biedt.
Na een frisse duik reden we terug naar het centrum waar we in een bar naast het meer de zonsondergang konden bezichtigen. Onderstaande foto is genomen tijdens de winter, nu gaat de zon op een beetje andere plek onder en zijn de foto's minder spectaculair :-)
Omdat we nog terug moesten rijden nar Franca, inclusief stops kan dit toch zes uur duren, was zondag redelijk snel voorbij. De familie van Lucio had een barbeque gepland. Dit op de boerderij waar zijn nonkel werkt. Op een enorme lap grand dat aan de Rio Grande grenst werd er suikerriet, mango's, varkens, koeien, en vele andere dingen gekweekt. Ook was er een zwembad dat uitzicht op de rivier bood! Het was leuk om zijn familie te ontmoeten en heel goed te eten (van het varken in de foto's heb ik niks genomen :P). Kortom een heel fijne aflsuiter van een fijn weekend.
Na een eerder blitsbezoek aan Riberão Preto wou ik toch nog eens teruggaan om de stad deftig te verkennen. Dus ging ik afgelopen zaterdag op pad met een van mijn huisgenoten, Jaspion. Na een rustig ontbijt namen we de bus. Alhoewel de bus geen air conditioning of luchtblazers had, konden de ramen gewoon open. Dus beeld je een halflege bus in met ne lekker warme wind daardoor. Ideaal voor een dutje.
Toen we daar aankwamen was het 36 graden zonder wind, niet de ideale omstandigheden om te vertoeven in de zon. Maar het centrum van de stad was wel mooi. Alhoewel er weinig te zien was het sighseeing gedeelte beperkt tot een paar parken, een theater, een kerk en een bar. Na het centrum te hebben verkend was het tijd voor een beetje shopping. Daarvoor is de stad in de buursteden vooral bekend, er zijn immers twee shopping centra die in tegenstelling tot de stadscentra deftige winkels hebben, waaronder een paar grotere ketens zoals C&A, Decathlon en zelfs Fnac! Jaspion was niet echt op de hoogte van de route naar een van deze shopping centers, maar na wat navragen hadden we toch een 'goede weg' gevonden. Een klein uurtje later kwamen we aan in het shopping center. Wat vooral opvalt is dat er in elke winkel ongelofgelijk veel personeel is. Voor een kleine kledingwinkel waar we waren liep dit al gauw op tot 13 verkoopsters. Of dit nu komt doordat het goedkoop is om deze mensen in dienst te houden of doordat de Brazilianen veel van persoonlijke service houden heb ik nog niet kunnen achterhalen.
Na al dat geshop gingen we terug naar het centrum waar het ondertussen al een klein beetje was afgekoeld. Een bezoek aan deze stad is niet geslaagd zonder een bezoek aan Pinguin, een bekend café. Dus moesten we daar wel onze dag afsluiten met enkele chopps (een pint van het vat). Gelukkig ben ik de smaak van Belgische pils als vergeten want anders zou het niet zo goed gesmaakt hebben!
Ik heb ook een kort filpmje gemaakt, dat hieronder te bekijken valt:
Die foto's zien er leuk uit, het werk valt reuze mee, maar hoe zit het met dat portugees?
Het had handiger geweest als ik vorig jaar een taalbad Portugees had genomen in plaats van Spaans, maar ondanks deze foute gok komt het Spaans toch goed van pas. Spaans en Portugees zijn immers zoals Nederlands en Duits, je kan het wel spreken en verstaan, maar om het goed te doen moet er gewerkt worden!
Daarom was ik goed voorbereid en had een stevig boek gekocht dat me werd aangeraden bij zelfstudie van Portuguees. Dit was enkele weken voor ik vertrok. Het begin vlotte redelijk goed. Tot alles moest worden ingepakt en geregeld. Dit alles last-minute waardoor er in studietijd moest worden gesnoeid! Dan ging het allemaal ineens snel en stond ik redelijk snel op Braziliaanse bodem (met een minimum aan Portugees :P)
Hier aangekomen bleken alle mensen uit mijn directe omgeving (mensen in mijn huis en vrienden daarvan) redelijk goed Engels te praten. Ook op het werk lukte het wel om me verstaanbaar te maken. Op straat, op café en in de winkel lukte het door gebarentaal een een basis woordenschat ook wel. En mensen appreciëren het wel als je moeite doet!
Nu ik een kleine maand in Brazilië ben, is het begrijpen minder en minder en probleem. Elke dag hoor ik wel een paar uur Portuguees en dit helpt zeker.Vandaag was er een vergadering met een klant, waar ik redelijk passief bijzat, maar ik heb toch min of meer de grote lijnen verstaan. Het lezen lijkt hard op Spaans en is dus ook niet het moeilijke punt, het spreken is dit wel!
Maar op maandag had ik mijn eerste echte Portugese les. AIESEC heeft geregeld dat alle trainees in franca ( buiten mezelf zijn dit nog drie meisjes) gratis les krijgen in een taalschool in de buurt. Door er wekelijks een paar uur mee bezig te zijn, komt er wat meer structuur in en wordt ik wat zelfzekerder bij het praten. Het is dus niet beperkt tot enkel conversatie, alle rest moet ook gekend zijn ;) Onze lereares, de mooie Maria Fernanda, zal ons hierin ongetwijfeld volop assisteren!
Afgelopen weekend was er een groot feest te doen: Caipirusp. Dit is een jaarlijks evenement dat drie dagen en nachten duurt. Het is het grote feest van een van de grote universiteiten van de staat São Paulo. Alhoewel er hier in Franca geen campus van is, ging het feestje hier toch door. De belangrijkste reden is dat er op andere plaatsen geen goeie accomodaties te vinden zijn voor feesten van deze omvang (1500 mensen schat ik) Zoals gezegd gaat het dag en nacht door, ik heb de dagen gebruikt om te recupereren dus daarvan kan ik geen verslag uitbrengen. Maar dus wel van de nachten!
Drank, muziek en heel veel volk. Het concept is dat van een open bar: inkom betalen en zoveel drinken als je maar wilt. Zoals te verwachten brengt dir redelijk schrale toestanden met zich mee (van anderen!) waar we hier niet dieper op in zullen gaan :) Voor het eerst was er ook goeie muziek. Aan het begin en einde van de avond speelde er altijd een goeie dj. Maar op zulke momenten ben ik zeker een buitenstaander. Want tijdens de dj bezig was werd er weinig tot niet gedanst (natuurlijk wel door mezelf!). Dit in scherp contrast met de live bands die later op de avond van start gingen. Waar ik de eerste avond nog kon genieten van de muziek, alle bekende muziek een beetje vermengd met samba ritmes, was het armoede troef op de andere. Zo had dag twee de Braziliaanse countrymuziek en was dag drie onwaarschijnlijk maar waar nog slechter met samba rock toestanden. Ik zal het er maar op houden dat ik de muziek niet kan appreciëren omdat ik de taal niet spreek ;)
Maar ondanks de povere muziek was het leuk om plezier te maken met mijn huisgenoten en om mensen uit andere steden te leren kennen.
Veel mensen komen dus uit andere steden naar Franca voor dit feest. Velen zijn dus ook met de auto gekomen. En omdat de plaats waar de feesten te doen zijn wat uit het centrum ligt nemen ze dus ook hun auto om er naar toe te komen. En rijden ze dronken terug naar huis. Tijdens dit weekend was er een ongeval waarbij een zatte student 4 mensen had doodgereden, inwoners van mensen van Franca. Begrijpelijk wekt dit nogal wat ergernis op bij de lokale bevolking. Deze relatie is zover ik hoor altijd al een beetje verzuurd geweest. Aangezien de meeste studenten niet afkomstig zijn uit Franca, nemen ze dus soms de plaats in van studenten uit Franca die dan in andere steden moeten gaan studeren. Ook doen alle zatte toestanden de reputatie van de studenten geen goed. Maar ondanks ik als buitenlander tussen de studenten woon, werk ik ook in Franca. Het beste van beide werelden!
Een van mijn collega's, Eliézer had me uitgenodigd om elke hem en zijn familie te lunchen. Dus voor de voorbije week ben ik al elke middag in zijn huis gaan eten. Dit samen met zijn familie: Luiza, zijn vrouw die ook bij Plano Bê werkt, Andrea en hun zoon Matteus. Hun gastvrijheid reikt nog verder want dit weekend hadden ze me uitgenodigt om samen zondagmiddag door te brengen op de fazenda (landhuis, boerderij) van een vriend. Een klein halfuurtje rijden buiten Franca was er een klein zandweggetje waar het serieuze domein begon. Na nog een tijdje door de koffieplanten te hebben gereden kwamen we bij het huis aan. Naast mijn baas en zijn gezin was er ook het gezin van zijn vriend, Mario en nog enkele vrienden. Het was zeker leuk om iedereen te leren kennen, ondanks dat soms heel moeizaam gaat. Het portugees wordt hierdoor natuurlijk wel getraind.
Ik heb echt genoten van de rustige namiddag in het midden van de natuur in goed gezelschap, ijskoud bier en een barbecue met heel lekker vlees.
Opmerkelijke dingen: termieten, mangobomen, bananenbomen, eucalyptus, koffieplanten, papayabomen, echte vlinders en Angoolse kippen. Niet daar gezien maar toch de moeite: grote salamanders, papegaaien en toekans(!!!)
Het eerste was naar Ribeirão Preto, een stad op een honderdtal kilometer van Franca.
Dit om al het papierwerk in orde te brengen. Registreren, meer papieren met stempels, meer foto's. Maar ondanks mijn verwachtingen met betrekking tot de bureaucratie in een land als Brazilië, ging het toch redelijk vlot. Nu ik dus officieel in Brazilië verblijf, heb ik ook een identiteitskaart (voor buitenlanders). Nu is dat nog een voorlopige maar binnen 40 tot 60 dagen, kan de echte, indien gewenst, opgehaald worden. De volgende keer probeer ik er wel een daguitstapje van te maken want buiten het busstation en het politiebureau heb niets van de stad gezien.
De tweede trip was werk gerelateerd. Eliézer, mijn collega, ging naar Uberlândia om een mogelijke klant te bezoeken.
Al hoewel deze eerste meeting in het Portugees was, heb ik er toch het een en ander van opgestoken. Alle onderhandelingstacktieken in werking zien! De hele rit duurde ongeveer zes uur (heen en terug). Mooi om door het landschap te rijden en alles te zien voorbijkomen. Op weg terug naar huis werd er ook nog een beetje actie tegenaan gegooid. We waren op een tweebaans weg aan het rijden toen het begon te regenen.Vanuit de andere richting kwam er een vrachtwagen aan waarvan de achteras al aan het slippen was. Dan kwam hij recht op ons afgereden, Eliézer kon de auto nog aan de kant gooien. De vrachtwagen passeerde ons rakelings en belandde dan in de gracht. Iedereen heel veel geluk, en geen gewonden :)
Naast al het werken tijdens de eerste week was er ook tijd voor andere dingen. Zo was er op donderdag een loopwedstrijd, gecombineerd met bier. Het concept is dat iedereen een bepaalde(serieuze) hoeveelheid bier drinkt en dan begint aan een tocht waarbij onderweg nog verschillende tussenstops worden gedaan. Een redelijk ranzige bedoeling en dus leuk om te zien. De race gewonnen door mijn huisgenoot Boça. Deze overwinning is een hele eer voor onze República: Tuffy D (dit is het studentenhuis waarin we wonen). Na de wedstrijd was er nog een feestje. Redelijk gelijkaardig met feestjes bij ons, met dat verschil dat er geen dj is maar een live optreden. Dit kan dan wel leuk klinken, ik ben nog niet overtuigd!
Zaterdag had een van mijn bazen me uitgenodigd om naar de voetbalmatch van zijn zoontje te komen kijken. Daar aangekomen bleek het een mooie sportclub te zijn met enkele (!) zwembaden, basketterreirnen, voetbalvelden en zelfs een atletiekpiste :P. Voor het waanzinnige bedrag van vier euro per maand ben ik dan ook maar ineens lid geworden. Het is wel een eindje van mijn huis, maar om goed te kunnen zwemmen heb ik dat er wel voor over!
Mijn eerste werkweek zit er op! Veel is er nog niet gewerkt want de bedoeling van deze eerste week was om de collega's en het bedrijf te leren kennen. Dit is dan ook uitgebreid gebeurd, door middel van lange lunches en veel koffiepauzes :)
Elke dag heb ik meegelopen met andere collega's, om te kijken wat ze doen en hoe ze dit doen. Ik ga nu niet iedereen aflopen maar alle collega's zullen wel later vernoemd worden, ik voel dat er hier nog leuke verhalen verborgen zitten!
Het idee achter het bedrijf (Plano Bê) is een beetje de folosofie die Google hanteert: geef genoeg ruimte aan je werknemers en creëer een atmosfeer waarin ze zichzelf kunnen ontplooien. Een van de gevolgen hiervan is dat er niet echt werkuren zijn, maar eerder doelen die op het einde van de maand moeten worden gehaald. De invulling doe je zelf. Andere dingen zijn bijvoorbeeld dat heel het bedrijf twee keer per week Engelse les krijgt. Ook zijn de meesten nog samen actief in hun vrije tijd met het ontwikkelen van programma's. De passie voor technologie en het creëren van software zitten bij iedereen goed ingebakken.
Elke week wordt tenslotte afgesloten op vrijdag om 16u. Hierna wordt een groepsactiviteit gedaan: samen gaan voetballen, een film zien of zoals deze week: met iedereen op café. Wel leuk om samen met iedereen goed door te zakken, zeker bevorderend voor de groepssfeer. :)
Op naar week twee waar het echt werk begint!
Na vrijdag al eens een eerste keer te hebben kennis gemaakt, was het vandaag tijd voor het echte werk. Eerst heb ik kort België voorgesteld en daarna wat vragen beantwoord, over Vlaamse transferts enz ;) De komende twee weken zal ik elke dag meelopen met andere mensen uit het bedrijf. Dit om zowel de collega's als het bedrijf beter te leren kennen. Vanaf ik dus een beter zich heb zal hierover ook meer worden verteld!
Tot slot heb ik nog een filmpje gevonden (in het Portugees) over het bedrijf en hun speciale manier van werken. Ook komen een paar van de collega's in beeld :) Let vooral op de hangmatten!
Dit weekend heb ik de stad wat meer verkend. De vrijdag hadden we een feestje van AIESEC om alle buitenlanders die in Franca werken te verwelkomen. Naast mezelf zijn er nog drie meisjes: een Chinese, een Slovaakse en een Duitse. Twee ervan werken in een bedrijf en een derde geft les op de universiteit. Lang evrhaal kort: het was leuk en we hebben de zon zien opkomen. (Bij de foto's hiernaast staat er één)
Het weer is iets raars hier. Het is is altijd wel boven de twintig graden (zelfs 's morgens bij zonsopgang is het nog comfortabel in een t-shirt!) maar dat is de enige voorspelling die kan gemaakt worden. Het regent hier redelijk onregelmatig en ook wel hard. Zaterdag stroomde het water binnen onder de voordeur en was de keuken een klein beetje overstroomd. Maar ik zit op het eerste verdiep dus was er niet echt een probleem.
Op zondag was het leuk om te gaan zwemmen op het dak van een hotel hier in de buurt. Op de een of andere manier zijn we daar binnen geraakt. Naast heel verfrissend was het ook leuk om een zicht van bovenaf op de stad te hebben. Mijn huis ligt ergens rechts naast de kerektoren (zie foto's hiernaast).
Het heeft een tijdje geduurd maar ik ben dan toch aangekomen in Franca.
De eerste vlucht had al direct vertraging, hierdoor was het lopen geblazen om in Rome de verbinding naar São Paulo te halen. Op het vliegtuig bleek ik de ideale plaats naast nen dikke te hebben die bijna heel de tijd geslapen heeft en dus ook de doorgang blokeerde :) Ook duurde de vlucht elf uur in plaats van zeven zoals ik vooraf dacht. Daar aangekomen duurde het nog anderhalf uur eer ik voorbij de paspoortcontrole was. Maar eens daar voorbij wachtte Nayara me op. Dit is een meisje van AIESEC in Franca die mij een beetje wegwijs zal maken in Franca en me zal assisteren als het nodig is. Buiten de terminal, 20° en regenachtig. Maar na 's morgens nog te hebben rondfietst met in een dikke jas plus sjaal kon ik hier niet over klagen. Vanaf we van de luchthaven naar het busstation vertrokken begon het goed te regenen. Er kwam een stevige laag water op het wegdek, maar zolang het niet tot in de helft van de wielen staat is er geen reden tot paniek werd ik verzekerd. Ook voor motorijders is de regen geen probleem, zij blijven gewoon op het rechterbaanvak onder een brug staan. Alhoewel we niet echt door het centrum zijn gegaan, zag São Paulo er waanzinnig groot uit, vol met wolkenkrabbers en wolkenkrabbers in aanbouw. Daarna de bus naar Franca genomen, een rit van zes uur. Wel straf hoe snel het landschap verandert: na de asfaltjungle van São Paulo, naar bergachtig gebied wat er voor mij als jungle uitzag, naar een meer uitgestrekt gebied met weilanden. Langs de kant van de weg: suikkerriet, sinaasappelbomen en hier en daar ook een mango plantage. Tegen het einde zag het er allemaal hetzelfde uit en begon het een beetje lang te duren.
Maar na dertig uur onderweg te zijn was er dan de busdepot van Franca waar er een heel ontvangstcomité klaarstond: twee flatgenoten en een paar mensen van AIESEC. Die hadden gelukkig een auto bij zodat de trip naar het huis vlot ging. Dit huis is een groot blok met vijf huizen, waar allemaal studenten wonen. Condominio Tuffy Jorge Casa D is het mijne samen met vier Braziliaanse studenten. Maar later meer hierover.
Vandaag werd ik, helemaal in de war door de tijdzones, om zes uur wakker. Daarna gelukkig nog een beetje kunnen verder slapen en toen ik om acht uur wakker werd was er een stralende blauwe hemel en een lekkere 22 graden. Na een beetje verder uitgepakt en dan ontbeten in de volle zon, 27 graden. Als dit de lente is ben ik benieuwd naar de zomer!
Het is zover. Papieren in orde, vlucht geboekt en koffers bijna gepakt. Morgenavond vertrek ik naar Brazilië! Na een tussenvlucht in Rome kom ik aan in São Paulo. Normaal gezien staat daar iemand op mij te wachten om dan samen naar Franca te gaan. Ik gok op een busrit van een uur of zes. Door gegoochel met tijdzones kom ik daar dan samen met de zon aan.
De zenuwen steken de kop op maar ik ga toch proberen om nog een laatste keer goed te slapen!
De Griekse avonturen zijn bijna anderhalf jaar achter de rug, maar liggen nog steeds vers in het geheugen. Met een diploma op zak is het nu tijd voor de volgende uitdaging.Via de studentenvereniging AIESEC is het mogelijk om naar het buitenland te trekken voor een stage. Na een tijdje te hebben gezocht viel mijn oog op een klein Braziliaans softwarebedrijf, Plano Bê. Daar zal ik meewerken aan de online marketing strategy van het bedrijf. Normaal gezien is Engels de voertaal binnen het bedrijf, maar ik ben uit voorzorg toch maar een beetje Portugees aan het leren!
Waar? Franca, dit is een kleinere stad in het zuiden van Brazilië, op vierhonderd kilometer van São Paulo. (Die ão wordt trouwens als een soort van vuile an uitgesproken.) Dit klein moet op zijn Braziliaans worden opgevat, de stad heeft immers 400 000 inwoners. Hoe lang? Zes maanden, met de mogelijkheid om langer te blijven. Wanneer? Zo snel mogelijk! Op dit moment is het wachten tot al het papierwerk in orde is, maar ik schat dat ik rond 15 oktober op het vliegtuig zit.
Dit was het nieuwe begin van de moonsopolis blog. Zoals toen in Athene zal ik proberen om de geïntereseerden op deze manier wat op de hoogte te houden wat er allemaal gebeurt in Brazilië. Maar na al die posts nog eens te hebben teruggelezen doe ik hier geen beloftes over frequentie of kwaliteit :)
