Voetbal is heilig hier. De nationale sport, wanneer ik zeg dat dit ook in België het geval is, reageren ze verwonderd. België doet toch niet mee met de wereldbeker?
Dus iedereen heeft zijn eigen team (in geen specifieke volgorde): Palmeiras, São Paulo, Santos (waar Pélé speelde). Je bent voor of tegen. Om beter in te burgeren heb ik daarom een paar weken geleden ook een team gekozen: Corinthians. Dit is een team uit São Paulo waar Ronaldo nu bij speelt, een van de enige spelers die ik hier ken. Dit is ook het team met de meeste aanhangers in de favela's en gevangenissen, wat helemaal bij mij past natuurlijk!
Zoals de seizoenen hier ook anders lopen is dit ook het geval voor het voetbalseizoen (of schooljaar). Dit loopt begin december af, waarna er de zomerstop is. Enkele weken geleden leek het seizoen al te zijn beslecht in het voordeel van Palmeiras, een team uit São Paulo dat zowel bij mij thuis als op het werk een serieuze aanhang geniet. Maar dan verloor dit team de ene na de andere match. Een groot drama voor Cabelo, een van mijn huisgenoten. Al meermaals werd ik opgeschrikt tijdens een zondagnamiddagdutje door scheldwoorden die luid door het huis rondvliegen. Dan leek twee weken geleden São Paulo kampioen te worden. Tot afgelopen weekend, waar elk team dat moest winnen verloor en elk team dat moest verliezen won. Zo komt het dat het komende weekend, op de laatste speeldag van het seizoen, nog vier teams in aanmerking komen om te winnen. Zo moet het zijn denk ik dan, spannend tot het einde!
Maar deze mening is niet gedeeld door iedereen. Nu de titel in zicht is doen teams al het mogelijke om deze naar hun toe te trekken.Geruchten over smeergeld, het zogenaamde mala branca, opstellen van B-teams, etc. gaan vlot over de tong.
Zo moest afgelopen weekend mijn team, Corinthians, spelen tegen Flamengo, een team uit Rio de Janeiro. De Flamengos moésten winnen om hun kans op een landstitel te behouden. En na vanmiddag de hoogtepunten van de match nog eens te hebben bekeken leek dit zeker op opgezet spel. Aanvallers die voor open doel nipt naast schieten, keepers die niet echt de bal willen pakken,... Het draaide uit op 2-0 voor Flamengo.
Wat aanleiding geeft tot allerlei scheldwoorden die ik vandaag naar mijn hoofd krijg geslingerd :)
Geweld is hier redelijk normaal, er komen regelmatig agenten in gevchtsuitrusting op het veld om de scheidsrechters te beschermen tegen de spelers en vooral de coach! Onderstaand filmpje is nog een leuk extraatje van de match van gisteren.
maandag 30 november 2009
zaterdag 28 november 2009
Schoenen
Toen ik vertrok uit België, was ik in de waan dat Franca de shoe-capital-of-the-world was.
Hier aangekomen was dit al veel minder het geval. Maar voor mensen van buiten Franca is de stad nog altijd wel bekend voor zijn schoenen.
De grootste impact dat deze schoenindustrie op mijn leven hier heeft is dat ik elke morgen om 6u30 wordt gewekt door een sirene. Dit lijkt een beetje op een bomalarm maar na dit geluid de eerste dagen over de hele stad te hebben gehoord was ik toch meer op mijn gemak. Veel schoenfabrieken zijn dus in het centrum van de stad gevestigd. Er zouden ongeveer vierhonderd fabrieken zijn. Dit gaat van klein tot groot, op weg naar mijn werk passeer ik bijvoorbeeld enkele waar niet meer dan tien mensen werken, maar aan de rand van de stad staan er serieuzere fabrieken. Fabrieken in de stad is nooit een goed idee en komt de kwaliteit van de lucht ook meestal niet ten goede.Daarom probeert de overheid deze fabrieken naar de rand te lokken, om ze daar te centraliseren op een soort van industrieterrein en het leven in de stad wat aangenamer te maken.
Waar er schoenen gemaakt worden moeten er ook verkocht worden! Verspreid over de stad zijn er dus vele fabriekswinekels waar lederewaren tegen scherpe prijzen kunnen worden gekocht. Tot hiertoe had ik nog niet echt mooie dingen gezien. Dat veranderde toen ik naar het schoen shopping center ging. Inderdaad, een winkelcentrum met niks dan schoenen. Niet direct Wijnegem size, eerder een winkel of twintig à dertig. Hier waren er wel wat mooie dingen te vinden tegen een goeie prijs. Een van de weken schaf ik mij enkele stijlvolle, ledere kwaliteitsschoenen aan voor dertig of veertig euro aan.
Nu we het toch over shopping hebben: kopen op krediet.
In veel schoen- en andere winkels is het gebruikelijk om de prijs aan te geven, opgesplitst in delen. In plaats van 250 reals (ongeveer 100 euro), staat er 5x 50 real op het labeltje. Dit geld zowel voor schoenen, kleding en electronica. En wat sterker is, er zijn meestal geen kleine lettertjes of extra bedrag. Als je de bovenstaande schoenen in een keer betaald kosten ze 250 real. Over vijf maanden gespreid kost dit ook 250 real.
Raar maar waar!
Hier aangekomen was dit al veel minder het geval. Maar voor mensen van buiten Franca is de stad nog altijd wel bekend voor zijn schoenen.
De grootste impact dat deze schoenindustrie op mijn leven hier heeft is dat ik elke morgen om 6u30 wordt gewekt door een sirene. Dit lijkt een beetje op een bomalarm maar na dit geluid de eerste dagen over de hele stad te hebben gehoord was ik toch meer op mijn gemak. Veel schoenfabrieken zijn dus in het centrum van de stad gevestigd. Er zouden ongeveer vierhonderd fabrieken zijn. Dit gaat van klein tot groot, op weg naar mijn werk passeer ik bijvoorbeeld enkele waar niet meer dan tien mensen werken, maar aan de rand van de stad staan er serieuzere fabrieken. Fabrieken in de stad is nooit een goed idee en komt de kwaliteit van de lucht ook meestal niet ten goede.Daarom probeert de overheid deze fabrieken naar de rand te lokken, om ze daar te centraliseren op een soort van industrieterrein en het leven in de stad wat aangenamer te maken.
Waar er schoenen gemaakt worden moeten er ook verkocht worden! Verspreid over de stad zijn er dus vele fabriekswinekels waar lederewaren tegen scherpe prijzen kunnen worden gekocht. Tot hiertoe had ik nog niet echt mooie dingen gezien. Dat veranderde toen ik naar het schoen shopping center ging. Inderdaad, een winkelcentrum met niks dan schoenen. Niet direct Wijnegem size, eerder een winkel of twintig à dertig. Hier waren er wel wat mooie dingen te vinden tegen een goeie prijs. Een van de weken schaf ik mij enkele stijlvolle, ledere kwaliteitsschoenen aan voor dertig of veertig euro aan.
Nu we het toch over shopping hebben: kopen op krediet.
In veel schoen- en andere winkels is het gebruikelijk om de prijs aan te geven, opgesplitst in delen. In plaats van 250 reals (ongeveer 100 euro), staat er 5x 50 real op het labeltje. Dit geld zowel voor schoenen, kleding en electronica. En wat sterker is, er zijn meestal geen kleine lettertjes of extra bedrag. Als je de bovenstaande schoenen in een keer betaald kosten ze 250 real. Over vijf maanden gespreid kost dit ook 250 real.
Raar maar waar!
donderdag 26 november 2009
Een lang weekend vol goed hoop.
Afgelopen vrijdag was er een feestdag ter gelegenheid van Het Zwarte Bewustzijn. Geen idee wat dit inhoudt, wat belangrijker is dat dit zorgde voor een lang weekend, wat een langere reis mogelijk maakte. De bestemming was Boa Esperança, in het Nederlands betekent dit Goede Hoop. Mijn buurjongen, Lucio, woont daar en had enkele foto's van zijn stad die wel de moeite leken.
Dit dorp ligt aan een groot meer op zoon 350km van Franca in de staat Minas Gerais. Dit laatste is niet onbelangrijk aangezien er nogal wat onderscheid wordt gemaakt tussen de verschillende staten. Zo zou in Minas het eten beter zijn en de vrouwen mooier zijn, iets wat ik uit mijn beperkte ervaring kan beamen!
Omdat door dit lang weekend nogal wat mensen naar huis gingen was het mogelijk om mee te rijden met enkele via via kenissen. Uiteindelijk daar om 's nachts gearriveerd en heel goed ontvangen door de familie van Lucio. De mama maakte nog enkele nachtelijk croque monsieurs voor het slapengaan. 's Morgens werd ik wakker van de geur van koffie en bij het verlaten van de kamer zag ik een heerlijk ontbijt klaarstaan! Geen tijgerbrood maar toch ook lekker.
Die dag werd ik overal mee naartoe gesleept: een 89-jarige priester uit Libanon die voor het eerst in 32 jaar nog eens Frans kon praten met een geweldig uitzicht over het dorp (check de foto's), naar de kerk die hij had gebouwd in het arme deel van het dorp, naar een schoenwinkel, grootmoeder, tweedehands meubelzaak, vrienden en vriendinnen. En bijna overal stond er wel eten of drinken klaar. Specialiteit: pão de quejio oftewel kaasbrood. Dit zijn kleine pistolekes die werkelijk op elk moment van den dag worden gegeten.
Bij het vallen van den avond gingen we een fietstocht doen rond het meer, het deed goed om nog eens te fietsen! Halverwege namen we een pauze en besloten dat het goed zou zijn om een duik te nemen in het meer. Dit was werkelijk zalig, het werd al een beetje donker, aan de overkant in het dorp gingen alle lichten, geen geluid te horen buiten de krekels, het water lekker warm...
's Avonds op café heb ik veel mensen ontmoet. In een kleiner dorp zoals dit zijn er ook minder mensen die Engels praten. Maar hierdoor heb ik mijn Portugees goed kunnen oefenen en ook vreemde contacten gelegd!
Omdat er nogal wat andere bezoekers in het stadje waren zijn we devolgende dag naar de Serra gegaan, dit zijn heuvels (zoiets als de Botrange :p). Hier stromen allerlei riviertjes die watervallen hebben. Alhoewel het wat moeilijk is om deze te bereiken, een dik half uur op kleine zandweggetjes die rally taferelken oproepen, wordt deze inspanning beloond! Het was niet echt een grote waterval, maar eerder allemaal kleintjes achter elkaar. Toch was er een plek waar je kon afspringen. Maar na nader onderzoek bleek het water waarin je landt da de 10+ meter duik, maar een drietal meter diep te zijn. Ik heb dus vriendlijk gepast! Maar verder gewoon wa afkoelen en genieten van de massage dat het vallende water biedt.
Na een frisse duik reden we terug naar het centrum waar we in een bar naast het meer de zonsondergang konden bezichtigen. Onderstaande foto is genomen tijdens de winter, nu gaat de zon op een beetje andere plek onder en zijn de foto's minder spectaculair :-)
Omdat we nog terug moesten rijden nar Franca, inclusief stops kan dit toch zes uur duren, was zondag redelijk snel voorbij. De familie van Lucio had een barbeque gepland. Dit op de boerderij waar zijn nonkel werkt. Op een enorme lap grand dat aan de Rio Grande grenst werd er suikerriet, mango's, varkens, koeien, en vele andere dingen gekweekt. Ook was er een zwembad dat uitzicht op de rivier bood! Het was leuk om zijn familie te ontmoeten en heel goed te eten (van het varken in de foto's heb ik niks genomen :P). Kortom een heel fijne aflsuiter van een fijn weekend.
Ook nu heb ik een korte video gemaakt:
Dit dorp ligt aan een groot meer op zoon 350km van Franca in de staat Minas Gerais. Dit laatste is niet onbelangrijk aangezien er nogal wat onderscheid wordt gemaakt tussen de verschillende staten. Zo zou in Minas het eten beter zijn en de vrouwen mooier zijn, iets wat ik uit mijn beperkte ervaring kan beamen!
Omdat door dit lang weekend nogal wat mensen naar huis gingen was het mogelijk om mee te rijden met enkele via via kenissen. Uiteindelijk daar om 's nachts gearriveerd en heel goed ontvangen door de familie van Lucio. De mama maakte nog enkele nachtelijk croque monsieurs voor het slapengaan. 's Morgens werd ik wakker van de geur van koffie en bij het verlaten van de kamer zag ik een heerlijk ontbijt klaarstaan! Geen tijgerbrood maar toch ook lekker.
Die dag werd ik overal mee naartoe gesleept: een 89-jarige priester uit Libanon die voor het eerst in 32 jaar nog eens Frans kon praten met een geweldig uitzicht over het dorp (check de foto's), naar de kerk die hij had gebouwd in het arme deel van het dorp, naar een schoenwinkel, grootmoeder, tweedehands meubelzaak, vrienden en vriendinnen. En bijna overal stond er wel eten of drinken klaar. Specialiteit: pão de quejio oftewel kaasbrood. Dit zijn kleine pistolekes die werkelijk op elk moment van den dag worden gegeten.
Bij het vallen van den avond gingen we een fietstocht doen rond het meer, het deed goed om nog eens te fietsen! Halverwege namen we een pauze en besloten dat het goed zou zijn om een duik te nemen in het meer. Dit was werkelijk zalig, het werd al een beetje donker, aan de overkant in het dorp gingen alle lichten, geen geluid te horen buiten de krekels, het water lekker warm...
's Avonds op café heb ik veel mensen ontmoet. In een kleiner dorp zoals dit zijn er ook minder mensen die Engels praten. Maar hierdoor heb ik mijn Portugees goed kunnen oefenen en ook vreemde contacten gelegd!
Omdat er nogal wat andere bezoekers in het stadje waren zijn we devolgende dag naar de Serra gegaan, dit zijn heuvels (zoiets als de Botrange :p). Hier stromen allerlei riviertjes die watervallen hebben. Alhoewel het wat moeilijk is om deze te bereiken, een dik half uur op kleine zandweggetjes die rally taferelken oproepen, wordt deze inspanning beloond! Het was niet echt een grote waterval, maar eerder allemaal kleintjes achter elkaar. Toch was er een plek waar je kon afspringen. Maar na nader onderzoek bleek het water waarin je landt da de 10+ meter duik, maar een drietal meter diep te zijn. Ik heb dus vriendlijk gepast! Maar verder gewoon wa afkoelen en genieten van de massage dat het vallende water biedt.
Na een frisse duik reden we terug naar het centrum waar we in een bar naast het meer de zonsondergang konden bezichtigen. Onderstaande foto is genomen tijdens de winter, nu gaat de zon op een beetje andere plek onder en zijn de foto's minder spectaculair :-)
Omdat we nog terug moesten rijden nar Franca, inclusief stops kan dit toch zes uur duren, was zondag redelijk snel voorbij. De familie van Lucio had een barbeque gepland. Dit op de boerderij waar zijn nonkel werkt. Op een enorme lap grand dat aan de Rio Grande grenst werd er suikerriet, mango's, varkens, koeien, en vele andere dingen gekweekt. Ook was er een zwembad dat uitzicht op de rivier bood! Het was leuk om zijn familie te ontmoeten en heel goed te eten (van het varken in de foto's heb ik niks genomen :P). Kortom een heel fijne aflsuiter van een fijn weekend.
Ook nu heb ik een korte video gemaakt:
woensdag 18 november 2009
Riberão Preto van naderbij bekeken
Na een eerder blitsbezoek aan Riberão Preto wou ik toch nog eens teruggaan om de stad deftig te verkennen. Dus ging ik afgelopen zaterdag op pad met een van mijn huisgenoten, Jaspion. Na een rustig ontbijt namen we de bus. Alhoewel de bus geen air conditioning of luchtblazers had, konden de ramen gewoon open. Dus beeld je een halflege bus in met ne lekker warme wind daardoor. Ideaal voor een dutje.
Toen we daar aankwamen was het 36 graden zonder wind, niet de ideale omstandigheden om te vertoeven in de zon. Maar het centrum van de stad was wel mooi. Alhoewel er weinig te zien was het sighseeing gedeelte beperkt tot een paar parken, een theater, een kerk en een bar. Na het centrum te hebben verkend was het tijd voor een beetje shopping. Daarvoor is de stad in de buursteden vooral bekend, er zijn immers twee shopping centra die in tegenstelling tot de stadscentra deftige winkels hebben, waaronder een paar grotere ketens zoals C&A, Decathlon en zelfs Fnac! Jaspion was niet echt op de hoogte van de route naar een van deze shopping centers, maar na wat navragen hadden we toch een 'goede weg' gevonden. Een klein uurtje later kwamen we aan in het shopping center. Wat vooral opvalt is dat er in elke winkel ongelofgelijk veel personeel is. Voor een kleine kledingwinkel waar we waren liep dit al gauw op tot 13 verkoopsters. Of dit nu komt doordat het goedkoop is om deze mensen in dienst te houden of doordat de Brazilianen veel van persoonlijke service houden heb ik nog niet kunnen achterhalen.
Na al dat geshop gingen we terug naar het centrum waar het ondertussen al een klein beetje was afgekoeld. Een bezoek aan deze stad is niet geslaagd zonder een bezoek aan Pinguin, een bekend café. Dus moesten we daar wel onze dag afsluiten met enkele chopps (een pint van het vat). Gelukkig ben ik de smaak van Belgische pils als vergeten want anders zou het niet zo goed gesmaakt hebben!
Toen we daar aankwamen was het 36 graden zonder wind, niet de ideale omstandigheden om te vertoeven in de zon. Maar het centrum van de stad was wel mooi. Alhoewel er weinig te zien was het sighseeing gedeelte beperkt tot een paar parken, een theater, een kerk en een bar. Na het centrum te hebben verkend was het tijd voor een beetje shopping. Daarvoor is de stad in de buursteden vooral bekend, er zijn immers twee shopping centra die in tegenstelling tot de stadscentra deftige winkels hebben, waaronder een paar grotere ketens zoals C&A, Decathlon en zelfs Fnac! Jaspion was niet echt op de hoogte van de route naar een van deze shopping centers, maar na wat navragen hadden we toch een 'goede weg' gevonden. Een klein uurtje later kwamen we aan in het shopping center. Wat vooral opvalt is dat er in elke winkel ongelofgelijk veel personeel is. Voor een kleine kledingwinkel waar we waren liep dit al gauw op tot 13 verkoopsters. Of dit nu komt doordat het goedkoop is om deze mensen in dienst te houden of doordat de Brazilianen veel van persoonlijke service houden heb ik nog niet kunnen achterhalen.
Na al dat geshop gingen we terug naar het centrum waar het ondertussen al een klein beetje was afgekoeld. Een bezoek aan deze stad is niet geslaagd zonder een bezoek aan Pinguin, een bekend café. Dus moesten we daar wel onze dag afsluiten met enkele chopps (een pint van het vat). Gelukkig ben ik de smaak van Belgische pils als vergeten want anders zou het niet zo goed gesmaakt hebben!
Ik heb ook een kort filpmje gemaakt, dat hieronder te bekijken valt:
dinsdag 10 november 2009
Waarom Portugees? Praat toch gewoon Spaans!
Die foto's zien er leuk uit, het werk valt reuze mee, maar hoe zit het met dat portugees?
Het had handiger geweest als ik vorig jaar een taalbad Portugees had genomen in plaats van Spaans, maar ondanks deze foute gok komt het Spaans toch goed van pas. Spaans en Portugees zijn immers zoals Nederlands en Duits, je kan het wel spreken en verstaan, maar om het goed te doen moet er gewerkt worden!
Daarom was ik goed voorbereid en had een stevig boek gekocht dat me werd aangeraden bij zelfstudie van Portuguees. Dit was enkele weken voor ik vertrok. Het begin vlotte redelijk goed. Tot alles moest worden ingepakt en geregeld. Dit alles last-minute waardoor er in studietijd moest worden gesnoeid! Dan ging het allemaal ineens snel en stond ik redelijk snel op Braziliaanse bodem (met een minimum aan Portugees :P)
Hier aangekomen bleken alle mensen uit mijn directe omgeving (mensen in mijn huis en vrienden daarvan) redelijk goed Engels te praten. Ook op het werk lukte het wel om me verstaanbaar te maken. Op straat, op café en in de winkel lukte het door gebarentaal een een basis woordenschat ook wel. En mensen appreciëren het wel als je moeite doet!
Nu ik een kleine maand in Brazilië ben, is het begrijpen minder en minder en probleem. Elke dag hoor ik wel een paar uur Portuguees en dit helpt zeker.Vandaag was er een vergadering met een klant, waar ik redelijk passief bijzat, maar ik heb toch min of meer de grote lijnen verstaan. Het lezen lijkt hard op Spaans en is dus ook niet het moeilijke punt, het spreken is dit wel!
Maar op maandag had ik mijn eerste echte Portugese les. AIESEC heeft geregeld dat alle trainees in franca ( buiten mezelf zijn dit nog drie meisjes) gratis les krijgen in een taalschool in de buurt. Door er wekelijks een paar uur mee bezig te zijn, komt er wat meer structuur in en wordt ik wat zelfzekerder bij het praten. Het is dus niet beperkt tot enkel conversatie, alle rest moet ook gekend zijn ;) Onze lereares, de mooie Maria Fernanda, zal ons hierin ongetwijfeld volop assisteren!
Het had handiger geweest als ik vorig jaar een taalbad Portugees had genomen in plaats van Spaans, maar ondanks deze foute gok komt het Spaans toch goed van pas. Spaans en Portugees zijn immers zoals Nederlands en Duits, je kan het wel spreken en verstaan, maar om het goed te doen moet er gewerkt worden!
Daarom was ik goed voorbereid en had een stevig boek gekocht dat me werd aangeraden bij zelfstudie van Portuguees. Dit was enkele weken voor ik vertrok. Het begin vlotte redelijk goed. Tot alles moest worden ingepakt en geregeld. Dit alles last-minute waardoor er in studietijd moest worden gesnoeid! Dan ging het allemaal ineens snel en stond ik redelijk snel op Braziliaanse bodem (met een minimum aan Portugees :P)
Hier aangekomen bleken alle mensen uit mijn directe omgeving (mensen in mijn huis en vrienden daarvan) redelijk goed Engels te praten. Ook op het werk lukte het wel om me verstaanbaar te maken. Op straat, op café en in de winkel lukte het door gebarentaal een een basis woordenschat ook wel. En mensen appreciëren het wel als je moeite doet!
Nu ik een kleine maand in Brazilië ben, is het begrijpen minder en minder en probleem. Elke dag hoor ik wel een paar uur Portuguees en dit helpt zeker.Vandaag was er een vergadering met een klant, waar ik redelijk passief bijzat, maar ik heb toch min of meer de grote lijnen verstaan. Het lezen lijkt hard op Spaans en is dus ook niet het moeilijke punt, het spreken is dit wel!
Maar op maandag had ik mijn eerste echte Portugese les. AIESEC heeft geregeld dat alle trainees in franca ( buiten mezelf zijn dit nog drie meisjes) gratis les krijgen in een taalschool in de buurt. Door er wekelijks een paar uur mee bezig te zijn, komt er wat meer structuur in en wordt ik wat zelfzekerder bij het praten. Het is dus niet beperkt tot enkel conversatie, alle rest moet ook gekend zijn ;) Onze lereares, de mooie Maria Fernanda, zal ons hierin ongetwijfeld volop assisteren!
donderdag 5 november 2009
Caipirusp
Afgelopen weekend was er een groot feest te doen: Caipirusp. Dit is een jaarlijks evenement dat drie dagen en nachten duurt. Het is het grote feest van een van de grote universiteiten van de staat São Paulo. Alhoewel er hier in Franca geen campus van is, ging het feestje hier toch door. De belangrijkste reden is dat er op andere plaatsen geen goeie accomodaties te vinden zijn voor feesten van deze omvang (1500 mensen schat ik) Zoals gezegd gaat het dag en nacht door, ik heb de dagen gebruikt om te recupereren dus daarvan kan ik geen verslag uitbrengen. Maar dus wel van de nachten!
Drank, muziek en heel veel volk. Het concept is dat van een open bar: inkom betalen en zoveel drinken als je maar wilt. Zoals te verwachten brengt dir redelijk schrale toestanden met zich mee (van anderen!) waar we hier niet dieper op in zullen gaan :) Voor het eerst was er ook goeie muziek. Aan het begin en einde van de avond speelde er altijd een goeie dj. Maar op zulke momenten ben ik zeker een buitenstaander. Want tijdens de dj bezig was werd er weinig tot niet gedanst (natuurlijk wel door mezelf!). Dit in scherp contrast met de live bands die later op de avond van start gingen. Waar ik de eerste avond nog kon genieten van de muziek, alle bekende muziek een beetje vermengd met samba ritmes, was het armoede troef op de andere. Zo had dag twee de Braziliaanse countrymuziek en was dag drie onwaarschijnlijk maar waar nog slechter met samba rock toestanden. Ik zal het er maar op houden dat ik de muziek niet kan appreciëren omdat ik de taal niet spreek ;)
Maar ondanks de povere muziek was het leuk om plezier te maken met mijn huisgenoten en om mensen uit andere steden te leren kennen.
Veel mensen komen dus uit andere steden naar Franca voor dit feest. Velen zijn dus ook met de auto gekomen. En omdat de plaats waar de feesten te doen zijn wat uit het centrum ligt nemen ze dus ook hun auto om er naar toe te komen. En rijden ze dronken terug naar huis. Tijdens dit weekend was er een ongeval waarbij een zatte student 4 mensen had doodgereden, inwoners van mensen van Franca. Begrijpelijk wekt dit nogal wat ergernis op bij de lokale bevolking. Deze relatie is zover ik hoor altijd al een beetje verzuurd geweest. Aangezien de meeste studenten niet afkomstig zijn uit Franca, nemen ze dus soms de plaats in van studenten uit Franca die dan in andere steden moeten gaan studeren. Ook doen alle zatte toestanden de reputatie van de studenten geen goed. Maar ondanks ik als buitenlander tussen de studenten woon, werk ik ook in Franca. Het beste van beide werelden!
Drank, muziek en heel veel volk. Het concept is dat van een open bar: inkom betalen en zoveel drinken als je maar wilt. Zoals te verwachten brengt dir redelijk schrale toestanden met zich mee (van anderen!) waar we hier niet dieper op in zullen gaan :) Voor het eerst was er ook goeie muziek. Aan het begin en einde van de avond speelde er altijd een goeie dj. Maar op zulke momenten ben ik zeker een buitenstaander. Want tijdens de dj bezig was werd er weinig tot niet gedanst (natuurlijk wel door mezelf!). Dit in scherp contrast met de live bands die later op de avond van start gingen. Waar ik de eerste avond nog kon genieten van de muziek, alle bekende muziek een beetje vermengd met samba ritmes, was het armoede troef op de andere. Zo had dag twee de Braziliaanse countrymuziek en was dag drie onwaarschijnlijk maar waar nog slechter met samba rock toestanden. Ik zal het er maar op houden dat ik de muziek niet kan appreciëren omdat ik de taal niet spreek ;)
Maar ondanks de povere muziek was het leuk om plezier te maken met mijn huisgenoten en om mensen uit andere steden te leren kennen.
Veel mensen komen dus uit andere steden naar Franca voor dit feest. Velen zijn dus ook met de auto gekomen. En omdat de plaats waar de feesten te doen zijn wat uit het centrum ligt nemen ze dus ook hun auto om er naar toe te komen. En rijden ze dronken terug naar huis. Tijdens dit weekend was er een ongeval waarbij een zatte student 4 mensen had doodgereden, inwoners van mensen van Franca. Begrijpelijk wekt dit nogal wat ergernis op bij de lokale bevolking. Deze relatie is zover ik hoor altijd al een beetje verzuurd geweest. Aangezien de meeste studenten niet afkomstig zijn uit Franca, nemen ze dus soms de plaats in van studenten uit Franca die dan in andere steden moeten gaan studeren. Ook doen alle zatte toestanden de reputatie van de studenten geen goed. Maar ondanks ik als buitenlander tussen de studenten woon, werk ik ook in Franca. Het beste van beide werelden!
maandag 2 november 2009
namiddag op de fazenda
Een van mijn collega's, Eliézer had me uitgenodigd om elke hem en zijn familie te lunchen. Dus voor de voorbije week ben ik al elke middag in zijn huis gaan eten. Dit samen met zijn familie: Luiza, zijn vrouw die ook bij Plano Bê werkt, Andrea en hun zoon Matteus. Hun gastvrijheid reikt nog verder want dit weekend hadden ze me uitgenodigt om samen zondagmiddag door te brengen op de fazenda (landhuis, boerderij) van een vriend. Een klein halfuurtje rijden buiten Franca was er een klein zandweggetje waar het serieuze domein begon. Na nog een tijdje door de koffieplanten te hebben gereden kwamen we bij het huis aan. Naast mijn baas en zijn gezin was er ook het gezin van zijn vriend, Mario en nog enkele vrienden. Het was zeker leuk om iedereen te leren kennen, ondanks dat soms heel moeizaam gaat. Het portugees wordt hierdoor natuurlijk wel getraind.
Ik heb echt genoten van de rustige namiddag in het midden van de natuur in goed gezelschap, ijskoud bier en een barbecue met heel lekker vlees.
Opmerkelijke dingen: termieten, mangobomen, bananenbomen, eucalyptus, koffieplanten, papayabomen, echte vlinders en Angoolse kippen. Niet daar gezien maar toch de moeite: grote salamanders, papegaaien en toekans(!!!)
Ik heb echt genoten van de rustige namiddag in het midden van de natuur in goed gezelschap, ijskoud bier en een barbecue met heel lekker vlees.
Opmerkelijke dingen: termieten, mangobomen, bananenbomen, eucalyptus, koffieplanten, papayabomen, echte vlinders en Angoolse kippen. Niet daar gezien maar toch de moeite: grote salamanders, papegaaien en toekans(!!!)
week 2: beetje rondreizen
Deze week heb ik twee tripjes gedaan.
Het eerste was naar Ribeirão Preto, een stad op een honderdtal kilometer van Franca.
Dit om al het papierwerk in orde te brengen. Registreren, meer papieren met stempels, meer foto's. Maar ondanks mijn verwachtingen met betrekking tot de bureaucratie in een land als Brazilië, ging het toch redelijk vlot. Nu ik dus officieel in Brazilië verblijf, heb ik ook een identiteitskaart (voor buitenlanders). Nu is dat nog een voorlopige maar binnen 40 tot 60 dagen, kan de echte, indien gewenst, opgehaald worden. De volgende keer probeer ik er wel een daguitstapje van te maken want buiten het busstation en het politiebureau heb niets van de stad gezien.
De tweede trip was werk gerelateerd. Eliézer, mijn collega, ging naar Uberlândia om een mogelijke klant te bezoeken.
Al hoewel deze eerste meeting in het Portugees was, heb ik er toch het een en ander van opgestoken. Alle onderhandelingstacktieken in werking zien! De hele rit duurde ongeveer zes uur (heen en terug). Mooi om door het landschap te rijden en alles te zien voorbijkomen. Op weg terug naar huis werd er ook nog een beetje actie tegenaan gegooid. We waren op een tweebaans weg aan het rijden toen het begon te regenen.Vanuit de andere richting kwam er een vrachtwagen aan waarvan de achteras al aan het slippen was. Dan kwam hij recht op ons afgereden, Eliézer kon de auto nog aan de kant gooien. De vrachtwagen passeerde ons rakelings en belandde dan in de gracht. Iedereen heel veel geluk, en geen gewonden :)
Het eerste was naar Ribeirão Preto, een stad op een honderdtal kilometer van Franca.
Dit om al het papierwerk in orde te brengen. Registreren, meer papieren met stempels, meer foto's. Maar ondanks mijn verwachtingen met betrekking tot de bureaucratie in een land als Brazilië, ging het toch redelijk vlot. Nu ik dus officieel in Brazilië verblijf, heb ik ook een identiteitskaart (voor buitenlanders). Nu is dat nog een voorlopige maar binnen 40 tot 60 dagen, kan de echte, indien gewenst, opgehaald worden. De volgende keer probeer ik er wel een daguitstapje van te maken want buiten het busstation en het politiebureau heb niets van de stad gezien.
De tweede trip was werk gerelateerd. Eliézer, mijn collega, ging naar Uberlândia om een mogelijke klant te bezoeken.
Al hoewel deze eerste meeting in het Portugees was, heb ik er toch het een en ander van opgestoken. Alle onderhandelingstacktieken in werking zien! De hele rit duurde ongeveer zes uur (heen en terug). Mooi om door het landschap te rijden en alles te zien voorbijkomen. Op weg terug naar huis werd er ook nog een beetje actie tegenaan gegooid. We waren op een tweebaans weg aan het rijden toen het begon te regenen.Vanuit de andere richting kwam er een vrachtwagen aan waarvan de achteras al aan het slippen was. Dan kwam hij recht op ons afgereden, Eliézer kon de auto nog aan de kant gooien. De vrachtwagen passeerde ons rakelings en belandde dan in de gracht. Iedereen heel veel geluk, en geen gewonden :)
Abonneren op:
Posts (Atom)